İŞTE O DÜNLER, GEÇMİŞTE KALAN GÜNLER.. -5-

Camda ki Buğu.. -5

Çıkmaz sokak, böyle birkaç evden oluşan sokaklara denir. Karşı duvar sokak sonu. Her çıkmaz sokak ya bir sokak sonudur, yada bir sokağı bölen __I__ şeklindedir. Bizim sokağımızın başında çeşme yoktu. Sokağın bir köşesi Mekke Merdivenlerinin ilk basamağı, diğer köşesi ise Arap Fırını caddesine çıkan kısa bir yokuş başıyla kesişirdi.

Sokağın ilk başı 842 sokak (burayı kesen 842 çıkmaz sokak)  ve sokağın devamı Mekke Yokuşu diye adlandırılan merdivenler. Altta merdivenlerin bir bölümünün resmi var..

İnsanlar çıkmaz sokakları küçümser genellikle. Çoğu insan çıkmaz sokaklardaki evleri satın almaz, oraya taşınmaz. Küçük, dar ve bir ucu kapalı "Çıkmaz sokak"ta oturmak, sadece birkaç ev ile komşuluk yapmak, sokağın diğer ucundakilere karışıp kaynaşmanın zaman alması, insanların tercihlerini çıkmaz sokaklardan uzaklaştırır. Sevmezler böyle sokakları..

Çıkmaz sokakta yol bulamadım Gözlerim yandı ağlayamadım
Sevgiden yana şansım olmadı
Kötüden başka dostum olmadı
Sen de yoksun, bilmiyorsun
Halim kalmadı.

Çıkmaz sokak çaresizliğin ifadesidir. Gidecek , deneyecek, sonucu değiştirecek bir yol kalmamıştır.
Yolun sonu. Çarenin sonu...

Halbuki ben sokağımızı çok severdim. Bizim sokağımızda herkez birbirini çok severdi. Komşularla otururken zaman daha keyifli geçerdi. Büyükler; yolun sonundaki Gülseren ablaların evinin basamaklarına oturur, kah el işi yaparak kah çiğdem(İzmir'de çekirdeğe çiğdem denir) çitleyerek sohbet ederler, günlük yaşantılarını paylaşırlardı. Gülseren ablanın büyük kızı Nermin ile Havanım teyzenin kızı Nermin birlikte oynardı (her ikiside anneme CİCİANNE derlerdi). Gülseren ablanın küçük kızı (benden 3-4 yaş büyük) Nesrin'lede ben oynardım. Şadiye Hanım teyzenin diğer torunu (yani Nermin ve Nesrinin Vecdi amcasının kızı) Derya ise kimse ile oynamaz çoğunlukla iki yanda toplanmış simsiyah saçları ve yuvarlak çerçeveli gözlüklerinin yüzüne kattığı sevimlilikle, bilmiş bilmiş seyrederdi bizleri (Şadiye hanım teyze Karşıyaka'da oturan galiba diplomat olan oğlu Vecdi bey ve bir balkan ülkesinden -Romanya olabilir- göç eden gelini Tuna hanımın evinde kalır nadiren torunu ile gelirdi evine. Fahri gelmezdi çoğunlukla..). O hep yağ-reçel ekmek yerdi, biz acıkırsak salça ekmek yerdik...

Ablam ise çıkmaz sokağın başındaki merdivenlerdeki evlerden birinde oturan Nurten, kardeşi Aynur ve onların amca kızları Seher'i çağırır onlarla otururdu.

Komşular arasında sevgi vardı. Bağlılık vardı. Kardeşten öte. Akrabadan öte.

Bu küçük çıkmaz sokaktaki beş evde, beş ayrı aile, beş ayrı hikaye vardı.

Köşedeki sarı duvarlı evin kapısı merdivenlere baktığından o ev ile çıkmaz sokağın diğer köşesindeki gri perforje demirli pencerelere sahip evin(şimdilerde Osman amcalar oturuyor) hem bizim sokakta hem merdivenlerin ucundaki asfalt üstünde kapısı olduğundan, çıkmaz sokağa dahil sayılmazdı bizce.

Gri eve bitişik Deli Ziyanın evi vardı. Çıkmaz sokağın birinci evi. Beş evin içinde bir tek o aile değildi. Neden delirmişti. ne olmuştu. O eve nasıl gelmişti. Aile yadigarı ise daha önce kimler o evde yaşamıştı. Muamma...

Kararmış, harabeleşmiş, sıvaları dökülmüş ve çocuklar için korkunç bir ev. Perili ev...

bunun gibi.

İkinci ev Hamdi bey amca ile Havanım teyzelerin evi. Ev demek az olur. Bir konak, küçük bir saray benim gözümde. Evin girişi daha küçük bir evmiş görüntüsünde, içine girince ise karşınızda hizmetçi odası bile olan koca bir konak. Bodrum kat dahil 3 kat, sokak kapısının önü beyaz mermer merdivenli. Arka bahçesi (avlusu) yüksek duvarlarla çevrili içinde incir, muşmula, yeni dünya (frenk elması denir İzmir'de) ağaçları olan, ağaçların tam ortasında beyaz mermer (2-3) katlı çeşmeli bir havuzu, asma çardağının altında ise arka avlu ile evin ana bölümlerini ayıran orta avlu ve mutfak ile çamaşırhaneyi, hamamı ana binadan ayıran iç avlusu ile en sevdiğim ev. Hayallerimde benim, gerçekte Nermin'in sarayı.

Hamdi bey amcanın evinin girişi aynı bunun gibiydi. Ama içine girince ev arkaya doğru büyüyordu.

Hamdi beyin evinin arka avlusundan görünüşüde böyle gibiydi.

Ve arka avlusu böyle...

Hamdi bey amcanın büyük oğlu Sedat evli, Karabağlar'da Güneş Bulaşık Deterjanı fabrikası var, onu çalıştırıyor. Ortanca oğlu Sadettin, uçarı ama sevimli bir delikanlı (biraz büyüdüğümde İlhan İrem'e benzetirdim onu) ve en küçük çocuğu Nermin. Bu güzel evin, bu güzel bahçenin sakinleri...



Çıkmaz sokak sonu karşı ev ( brandacıların evi) bunun gibiydi..

Çıkmaz sokak sonu üçüncü ev (yani karşı ev) 3 katlı en üst katta Brandacıların büyük gelini Gülseren hanım(biz abla derdik) ve kocası (ismini hatırlayamıyorum nedense Şadi'ydi gibime geliyor ama emin değilim.) kızları Nermin ve Nesrin, orta katta kocasının ilk hanımından olan oğulları Melih (isim yanlış olabilir), Reha, babaanneleri Şadiye hanım teyze ile bekar oğlu Orhan oturuyor. Alt kat bazen depo olarak kullanılıyor, bazende kiraya veriliyordu. Kemeraltında 'branda-çadır malzemeleri üzerine dükkanları vardı (Gökyayla Çadır ve Branda).

Bu ne bizim eve benziyor, ne bizim pencereye, nede benim yağmurlarıma.

Dördüncü evde yani 17 numarada yaşayanlar; babam, annem, ablam ve ben. Birde plastik bebeğim, renkli bileziğim...

Beşinci evde isimlerini Ziynettin teyze ve kocası diye hatırladığım zayıf, hastalıklı yaşlı bir karıkoca oturuyordu. Sonra sarı duvarlı ev başlıyor ve bizim sokaktan mekke merdivenlerinin başına çıkılıyordu.

İşte böyle beş ev beş hikaye. Kendimi diğer evlerin bir parçası olarak hayal ettiğim günlerdeki insanlar. Yaşamlar. Yaşanan mekanlar...

Geçmişin muhasebesini yaparken, anılarımın tasnifinde sokağımızı sevgiyle hatırlarım. Üzülmek de keyifliydi bu sokakta, mutlu olmak da. Yağmurlu havada karşıdaki güzel eve bakmakda, cama yazmakda...



../.