İŞTE O DÜNLER, GEÇMİŞTE KALAN GÜNLER.. -37

Velayet kimin olacak.. -37

Melih kimde kalacak?.
İşte bütün mesele bu sorunun cevabında..

Şimdi bir kaç gün öncesine dönelim..O sabah uyandığımda kulağımın çınlaması geçmişti. Acıyordu, biraz da ağrıyordu. Ama dün akşam ki gibi çınlamıyordu. Annem mutfakta kahvaltı hazırlıyor. Üstünü başını giyinmiş. Demek ki yine gidecek ablama.

Usulca mutfağa girdim. Bana arkası dönük. Ocakta bir şeyler yapıyor..Tuvalete girdim. Canavarlar yok ortada..Ne sesleri var, nede kendileri..

Ohhh!..

Çarçabuk kahvaltı yaptık. Annem gitti. Beni nereye bıraktı. Yanında kim vardı. Bu telaş niye?. Hatırlamıyorum..

Sonra, uzunca bir süreyi hatırlamıyorum..

Eşyalar toplanmış seninle birlikte

Anılar saçılmış odaya her yere

Sevdiğim o koku yok artık bu evde

Sen

Masamız köşede öylece duruyor

Bardaklar boşalmış her biri bir yerde

…………………..

Bir gün, çıkmaz sokağımızın başına bir kamyon geldiğini hatırlıyorum ama, hayal meyal. Galiba Nihat amca indi kamyonun önünden. Annem nerede, ablam nerede, bir kamyon eşyanın hepsini mi Hamdi bey amcaların bodrum katına koyduk yoksa başka evlere de eşya emanetledik mi?, bilmiyorum. Hatırlamıyorum..

Peki, bir ev dağılırken, eşyalar oraya buraya saçılırken babam neredeydi, Melih kimde idi?.. Bunu da hatırlamıyorum..

Sonra, sonra yine hatırlayamadığım zamanlar var anılarımda..

**

Babam bir polis getirdi kapıya, annemi de aldılar üçü birlikte Karşıyaka'ya gittiler. Otomobil ile..

Niye ki?..

Akşamın geç bir vaktinde döndüler eve. Yorgun argın..Ama bebecik yok. Elleri boş. Yakalayamamışlar onları, alamamışlar minik oğlancığı.

Ablam nerede bu arada. Ben neredeyim ki, şimdi?.

Yine günler günleri kovaladı. Nihat amca geldi bir öğle vakti(Nihat amca, annemin yeğeni Aysun ablanın kocası hatırlarsanız. Adliye'de ya mübaşir, yada zabıt katibi diye hatırlıyorum mesleğini.),

*ön duruşma günü belli oldu dedi. Sıkmayın canınızı. İnşallah alacağız çocuğumuzu.

**

Ön duruşmada; çocuk çok küçük diye, polis nezaretinde haftada bir görme izni çıkmış galiba, ablama.. 

Eskiden boşanma davaları sonuçlanana kadar, çocuklar kimde kalmışsa, yani kim çocukları kaçırıp mahkeme gününe kadar elinde tutabilmişse velayeti alan, mahkemeden kazançlı çıkan o olurmuş.

Velayet savaşına konu çocuğun çok küçük bir bebek olması, kız veya erkek olması durumu bir nebze değiştirse de, son mahkemeye kadar herkes birbirinden çocuğunu saklar veya polis nezaretinde geçici görüşme yaparmış. Nihai mahkemeye kim kucağında yada elinden tutarak getirmişse, hakim nafaka ve velayet kurallarına karar verir, çifti boşarmış..

Öyle ki, büyük çocukların bir kolundan biri, diğer kolundan diğer ebeveyninin çekiştirmesi nedeni ile, birçok çıkıkçı işi çıkmıştır eminim:)

Peki biz, yani ablam, polis nezaretinde görüş hakkına sahip iken Melih'i nasıl kaçırdık Fadıl bey amcaların elinden..

Benim aklım ermez. Hala küçüğüm:).

**

Annem babam evde. Ablam yok, Melih yok. Sofrada yemek yiyoruz. Kapı çaldı. Gözler endişeli görünüyor, ama değil. Muzipçe gülüyorlar ikisi de.

*git kapıyı aç dedi, bana babam.

Kapıyı açtım. İki polis. Birinin elinde bir defter, diğeri biraz geride. Sağa sola bakıyor. Komşularımızın evlerine. O bakınan polisin biraz daha gerisinde Fadıl bey amca. Sinirden kararmış. Çıkmaz sokağın başında ise damalı bir taksi, içinde Müzeyyen hanım teyzemmm.

  

Polis babanı çağır dedi. Çağırdım. Kızın nerede, çocuk nerede diye sordu. Çekil eve bakacağız dedi. Girdi eve baktı. Her odamıza..

Ve çıktı dışarı.

*Ne çocuk var, nede gelininiz..

Fadıl bey amca çok sinirli. Bağırıp çağırıyor. İğne deliğine de saklasanız, bulacağım diye bağırarak bindi taksiye..

Polisler hala çevreye bakıyor, komşu kapılarına kulak kabartıyorlar. Bir bebek sesinden medet umuyorlar. Nede olsa onlarda biraz suçlu. Kendi gözetimlerindeki bir görüşmede, taraflardan biri diğerini ekti :)

Bu nasıl oldu ki?..

Kapıyı kapattık. Annem çok mutlu. Biraz da heyecanlı. 

*Ah diyor, şu nihayi mahkeme günü bir belli oluverse.

Biz ne kadar ay kaçırdık Melih'i. Bir haber geliyordu karakoldan polis çağırılmış ev kontrolü için, bizim evden ablam ve Melih vınnn.

Mahkeme gününe kadar saklayabildik bebeciği. Aman tedbirli olmalı, mahkeme salonuna girmeden hemen önce de alabilirler elimizden.

Lakin alamadılar. Bizimkiler mi erken gitti, yada geç girmek miydi taktikleri. Onlar ön ve arka kapıları tuttular da, bizimkiler mi girdi yan kapıdan. Belli değil. Alamadılar..

Nihayetinde, hakim Melih'i ablama verdi. Nafakayı belirledi. Babanın görüş günleri ve nasıl olacağı kesinleştirildi. Duygu eniştemin Almanya'da çalışmışlığı vardı önceden. Çocuğu yurt dışına kaçırmasın diye pasaport kontrolünden tek başına çıkış yapması halinde geçebilmesi kararlaştırıldı. 

Ve ablam boşandı..

Ve velayet, ablam da kaldı..