İŞTE O DÜNLER, GEÇMİŞTE KALAN GÜNLER.. -40

Puzzle'da boşluk var (üç).. -40

Netten.

Ama verdi..
Vermek zorunda bırakıldı..

Sütten kesti, bebesini gurbet ellere gönderdi..
Bir başkasının, bebesi olsun diye verdi..

Benim; o nerede, bu nerede, o kim, bu kim, burası neresi, şu önce miydi, bu sonra mıydı gibi sorularıma dört dörtlük sıralı cevaplar bulamadım..

Her şey aşağı yukarı şöyle gelişmiş, çok sonraları öğrendim:

** HER ŞEYİN BAŞLANGICI: 

Soğuk bir kış mevsiminde babamın büyük dayısı memlekette oturan kız kardeşini (yani babaannemi), yeğenlerini, akrabalarını ziyarete gelmiş. Annem bana hamile. Doğum çok yakın. 

Annemi gören büyük dayının ( bu arada annemler ile babaannemler kapıları birbirine bakan karşılıklı iki evde oturuyorlarmış. Yeme, içme ve kazançları ortak olacak şekilde)  gözleri dolmuş, benim hiç çocuğum olmadı diye. 

Anası doğum esnasında ölmüş bir bebeyi, süt anasına emanet vermişler demiş babaanneme. Sende biliyorsun ya. O günler geldi aklıma yine. Sütten kesildiğinde, bebeğin babası: 

*bende çocuk çok isteyen biri olsa da bebeği versek diyerek etrafa haber salmış.

Bunu duyan ahbaplar haber verdi. Gittik aldık Burdur'dan. Baktık, besledik büyüttük. Evlat oldu bize. Şimdi epeyce büyüdü Behire. Bizde gün gün yaşlanıyoruz. Yarın bir gün evlenir gider. Yaşlılık günlerimizde kim açacak kapımızı. Bir çocuk daha büyütebileydik ya..

Babaannem: 

*ağam, üzme sen kendini, benim Saadet gelin yine yüklü. Ben daha öncekini de (amcamın ortanca oğlunu da vermek istemiş) sana   vermek istedim veremedim, olmadı, ayrılmadı anasından.. Bu kez doğum olur olmaz en kısa zamanda veriveririz bebeyi sana. Bunu da sen büyütürsün. Hem halis kendi kanın, kendi soyun. Ne olacak burada köy yerinde büyüyecek de. Gelinin var daha 3-5 çocuğu nasılsa..Kız olursa yingemin adını koyarım sevsin, benimsesin diye, erkek olursa ağam sen koy adını. 

Kanından bir canın olsun. Sizi ana bilsin, baba bilsin.          

Büyük dayı, yani babam. İlk baba diye bildiğim, sonradan ikinci babam olduğunu öğrendiğim canım babam.. 

*Olmaz demiş büyük dayı. Çok iyi olurdu ama olmaz. Daha öncekinde de dediydim sana gelinin rızası olmadan, kendi isteği ile gönlü ile vermeden asla olmaz, almam. İstediği her zaman gelirler görürler ama, yine de rızası şart.

Ben konuşurum demiş babaannem. Niye olmayacakmış. Sütten kesilince ben sana haber salarım ağam, gelir alırsın yada bizden biri getirir.

Bu hikaye böyle başlamış.
Anam beni doğurmuş..
Babaannem evlerin kralı. Emrinin üstüne söz olmaz. Anneme: 
*Gelin bebeyi çabuk palazlandır, ağama virecem demiş. Yingemin adını koydum, ağama virecem..

Annem, önce adıma karşı koymuş. Tabii ki sadece kendi kendine. Anamın içinden geçen başka, konan isim ve nüfusa yazdırılan isim başka..

Sonra başlamış emzirmeye. Her ağladıkça dayamış göğsünü ağzıma. İstemiş ki emme bağımlısı olayım. İstemiş ki taa kocaman olana kadar emeyim. Ne kadar büyük olursam, o kadar bağlanırım ona. Ne kadar büyük olursam alamazlar beni ondan. Ben gitmek istemem. Kendi karşı koyamasa da, bebesi karşı koyar cadı kaynanaya.

Ne zaman sorsa kaynanası, emiyo daha demiş. Kesilmiyor bir türlü. Hiç bir şey yemiyor, emiyor.

Arada çok şiddetli hastalık geçirmişim. Şimdinin havalesi, o zamanların çok fena 'Alavlanması'.. Aşırı ateşten günlerce kendimden geçmişim. O günlerden kalan iz bir  gözümdeki 'Şehla'lık.

Büyük dayı ve diğer kızını ilk kez gördüğümde, hem beni almaya hemde akrabalardan birinin düğününe gelmişler. Annem nerede, Melih nerede, burası neresi, kimin evi diye kendime sorduğum sorular aslında yanlış zaman dilimi. Hafızada kalmış zamansız anılar. İlk anılarım. Başka anlarla eklemeye çalıştığım, lakin hiçbir yere tam oturtamadığım ilk anılarım..

Bu ilk anının görüntüleri ile daha sonraki anıların kelimelerini yapıştırmışım birbirine. Hiç kimse bu ilk anıda:
*Ah guzum, alıştı mı dayı dememiş aslında. Dedim ya, anlık görüntülere, sesler montajlamış hafızam..

Bu ilk karşılaşmada beni alıp götürmemiş büyük dayım. Sonradan babam olan dayım. Kıyamamış. Gelinde emziriyor zaten..

Aradan aylar geçmiş. Belkide yıl. Bu arada babaannem kalp krizi geçirmiş. Tulumbanın başına yığılmış kalmış..Benim başı örtülü yaşlı bir kadın, kehribar gözlü, hazel gözlü diye hatırladığım o cevval yaşlı kadın, bana ağamın kuzusu diyen kadın tulumbanın başına yığılmış kalmış..

İçeriye taşımışlar onu. Kısa bir süre yatmış. Ölmeden öncede vasiyetini diyecek kadar:
*bebeyi sütten kesin, ağama verin..

Babaannemin cenazesi için gelen büyük dayı hiç bir şey demeden dönmüş İzmir'e. Bakmış gelin hala emziriyor. Kıyamamış. Hiçbir şey dememiş. Bu iş kaldı galiba diyerek dönmüş gitmiş evine..  

Üç beş ay sonra ise babam, anamın vasiyeti var demiş. Anamın vasiyetini yerine getireceğim. Beni sütten kestirmiş. 

Benim anam, bana örtülü teyze olmuş, kendisi şapkalı amca..

Koca dayıya haber salmış:
*Dayı, çocuğu sütten kestik, Mukaddes abla ile gönderiyorum.

Önce Allahcc'a, sonra sana emanet..

Netten..

        

Sahip olduğum birkaç resimden .. 

Not: Yan Sütunda 'Yüreriğimin Sayfaları'ında 1. bölümden itibaren HATIRALARIN AYAK İZİ yer almaktadır.