İŞTE O DÜNLER, GEÇMİŞTE KALAN GÜNLER.. -39

Puzzle'da boşluklar var (iki).. -39

Lake District fotoğrafları-Dripta ROY

Burada hayata dair bir eksik var.
Mesela kuşlar eksik, kanat çırpışlar da.

İnsanlar eksik, vücut ısısı da.
Yürek çarpıntısı da..

Aşk eksik. Aşıklar ve onları yaşatan duygular da..

Hatıralarımda ki eksikler gibi. Puzzle'daki boşluklar gibi..

Sonradan hatırladığım birçok anıyı yerine yerleştirmekte zorlanıyorum. Hatırladığım şeylerin sırasını da belki şaşırıyorum..

Zira ablam evlendi, doğum yaptı, eniştemden ayrıldı bile. 
Örtülü teyze ile şapkalı amcanın, bir sabah bize yaptıkları ziyaret ile çok mutlu oldum. Onlar gitti buruldum..
Kartpostaldan kule yapmayı öğrendim, hatta bir akşam vakti çocukça bir saflıkla ablam ile annemi, babama şikayet ettim.

Tüm bunları düzenli hatırladığımı düşünürken, ayak izlerini dikkatle takip ettiğimi zannederken, bazen sırasını şaşırmış bir anı karşıma dikiliveriyor. 

Şimdi ben bu anıyı nereye yerleştireceğim, bu hangi zamanda olmuştu nasıl bileceğim?..

Sorular, sorular..Tam yerine uymayan onlarca cevaplar..

**

Bir görüntü. Ablamın üzerinde kahverengi, jarse bir pantolon. Hiç beğenmedim. Gömleğinin rengini ise  hatırlamıyorum. Sadece krem rengi motif motif örülmüş bir yelek kalmış hafızamda.. Kaküllerini yandan ayırmış. Hava soğuk. Bir çorba içiyoruz. Çok acı. Ama güzel..Yanında hamur var. Sokak bizim sokağımız değil. Şehir; bizim şehir hiç değil.

Burası neresi..Çok kalabalık. Konuşma tarzları farklı bir yığın insan. Gelen geçen kafamı okşuyor. Annem yok burada. Annem neden yok?, Melih neden yok?. Ne zaman geldik. Ne zaman gideceğiz. 

Niye, neden, nasıl?. Muamma bin tane durum. Daha garibi ne oldu da ben burayı hatırlıyorum şimdi..Burada unutamayacağım bir şey olmuş ki, hafızamda soğuk kış gününün buğusu yüzmekte.. 

   
*Ah guzumm.

Herkes bana ah guzum diyor.

*Alıştı mı dayı?. 

Neye alışacağım yahu?. Ah guzumm ne?. demek..

Ablamlar düğüne gideceklermiş. Bu kaldığımız evde çok çocuk var. Biri çok yaramaz. Benden büyük. Adı Yaşar..Öfff:( bende gitmek istiyorum düğüne götürmüyorlar..

Başka bir yerde, yine başka bir evdeyiz.. Ne ara geldik bu eve. Burada örtülü bir teyze var. Çok sevdim. Oda beni sevdi. Bir yığın çocuk da burada var. Nereye gitsem çocuk kaynıyor.. Bu teyze bana sarılıp sarılıp ağlıyor. Karşı evin kapısından girince sol tarafta bir tulumba. Her yerde toz var, çamur var, çakıl taşları var. Kavak ağaçları uzanıyor tulumbanın etrafında. Kel kalmış, çoğu yapraklarını dökmüş. Tek tük dökülmeyen yaprağı ise nazlı nazlı sallanıyor.. Dallarına sıkı sıkı sarılıyorlar..

Benim şimdi hayata sarılmaya çalıştığım gibi..

Örtülü teyzenin evi ile bu ev arasında sürekli bir gidip gelme var.

Bu evde de bir örtülü teyze var. O benim sevdiğim teyzeden daha yaşlı. Başımı okşadı..Tulumbanın yanındaki duvarda bir seki var. 
*Şeker ister misin, ağamın kuzusu dedi.
İsterim tabii. Sekiye uzandı teneke bir kutu aldı. Bir tanesi pembe-beyaz çizgileri olan halkalı şeker ile içi cam gibi saydam sarı akide şeker çıkardı..

Bana şekerleri uzattı. Yüzüme baktı..Kehribar gözlüydü. Yada hazel..
*Seni ağama virecem...

Ve düştü.
Tulumbanın başına yığıldı..
Öldü.
Galiba öldü..

Başka hiçbir şey hatırlamıyorum. Kim bu kadın..

Hayır, hayır bak şimdi hatırladım. O kadın babaannem.

Kalabalık..
Örtülü teyze bana sarıldı. Ağlıyor. Ağlıyor. Ağlıyor..

*Virmemmm. Kimselere virmemm. Hem onu öldürürüm, hem kendimi. Bebemi virmem. Emiyo daha zaten..Virmemm.

Örtülü teyze ağlıyor. Koyun gibi kokuyor..

Bebesi emiyo. Kimseye vermezzz.

O; anaç bir koyun her halde, bebesi emen bir kuzu..