İŞTE O DÜNLER, GEÇMİŞTE KALAN GÜNLER.. -19

Tahta At.. -19

Karyola takımları, lizözler bitti. Bu arada ben hala yüklü ne demek, lizöz ne demek öğrenemedim. Babama sordum, bilmiyorum dedi, birazda güldü. Anneme sordum, çok kızdı. Bende bu konuyu unuttum gitti.

Havanım teyzenin gelini geldi. Ne şişman kadın o öyle!. Çok genç ama çok şişman. Karnı ve yanakları şişman, kolları ve bacakları çöp gibi.

İsmini hatırlamıyorum da çok güzel bir kadın olduğunu hatırlıyorum. Kaç gün kaldı, aradaki günlerde neler yaşandı, bunlarıda hatırlamıyorum. Gelin hanım ile ilgili hatırladığım diğer şey ise; su yeşili şifon bir gecelik ve sabahlık, başında kırmızı bir kurdeladan saç bandı, beyaz delikli incecik, hırkamsı bir giysi (lizözmüş) üzerinde 3-5 tane mavi kurdelaya bağlanmış altınlar.

Birde yattığı oda. O çok sevdiğim evin, bana küçük bir saraymış hissi veren evin, üst katında, arka bahçeye bakan o oda. Pencerelerine, dev manolyanın yaprakları nedeni ile, gölgeler vurmuştu ve ben üst kata ilk defa çıkıyordum. Evet, evet burası kesin bir saray. Hatta burda yaşayan çocuk Nermin değil, benim, ben.

Manolyalar, akşam safaları, fuller, güller. Bu camdan hayat kokuyor, bir candan hayat çıkıyor, hatıralar ayak izlerini derinleştiriyor da derinleştiriyor..

      

Sabahları hep kapının önünde oturuyorum yada çıkmaz sokağın başındaki merdivenlerde. Kucağımda plastik bebeğim, gelene geçene bakıyorum.
Yaz geçti geçiyor. Babamı çok seviyorum, birde bebeğimi. Sokaklarımızı, hayatımın bir kısmını.

Mahallede çocuklar sopadan atlarına biniyorlar. Sadece bir çocuğun üstüne binilen tahta atı var. Diğerlerinin tahta atı: bir sopa, kafası da çoraptan dolma..

Çocukluğumuzun sopadan yapılmış tahta atı. Tekerlekleri, tutma sopası, yeleli kafası.

Anneleri kullanılmayan bir çorabın içini, eski iplerle, çaput(eskimiş bez) parçaları ile dolduruyor. Başka renk bir kumaştan, minicik ağız ve kulak dikiyor bu doldurulmuş çorabın üstüne. Bir çift düğmede oldumu sana gözleri, yeleleri de birkaç sap yünden iliştirmeli.
Hepsini sopaya sarmalı, böylece güzel bir at yapmalı..

Bu modern zamanların çoraptan, sopadan atı. Bizimkiler bu kadar renkli ve teferruatlı olmasa bile, buna çok benzerdi ve çocukluğumuzun en güzel oyuncaklarından biriydi..

Bende istiyorum. Benimde sopadan atım olsa. Kırmızı bir çoraptan kafası, sarı iplerden saçları. Bende istiyorum annemden. Banada dik, banada dik, banada dik anne.

Annem çok kızıyor bana:
*git başımdan senle uğraşamam. Nakışlarım duruyor, Hatim yetişmedi, sanamı bakacağım, paramı kazanacağım. Git başımdan...

Hergün ağlıyorum, tahta at isterim diye. ben ağladıkça annem kızıyor. Ya yanağıma tokat,  ya koluma bir cimcik.

Bende at istiiiiiiyorum.

Aklıma bir fikir geldi. Babamın yanında istersem, annem banada at kafası diker. Akşam üzeri oldu, babam herzaman ki vaktinde eve geldi. Hesabını yaptı, pullarını saydı. Ben gidip gelip anneme at istiyorum dedim yine. Annem sus dedi, babam ne istiyorsun?. Ağlamaya başladım, tahta at istiyorum diye zırladım. Babam başımı okşadı:

*ağlama güzelce söyle annen diker elbette. Annem kızgın kızgın baktı, yarın olsun hele dedi.

Ertesi sabah heycanla uyandım. Doğruca anneme koştum. Anne, anne bugün tahta at yapacağız demiii!.

Annem sokak kapısını kapattı. Pencereleri de..
Gel mutfağa dedi, gittim. Mutfak kapısını da kapattı. Çamaşır sopasını aldı eline;
*bak bu senin atın olacak, kıçına da çitme atacak.

Eskiden çamışır sopaları veya tokaçları olurdu evlerde. Kaynayan beyaz çamaşırları kazana bastırmak yada  kalın çamaşır veya yaygıları vura vura yıkamakda kullanılan..Bazende yaramaz çocukları akıllandıran. 

Çitme yermisin, yemezmisin. At istermisin, istemezmisin.
İstemem annne, istemem. Bir daha at mat istemem.

İstermisin-istemem, babana dermisin-demem.

Ben artık at mat istemem. Babama da vazgeçtim, istemiyorum artık derim..

Benim atım: Ne böyleydi,

Nede böyle,

Benim atım, atlarım;

işte böyleydi böyle...

Sokaklarda tahta atlar kişniyor, benim tahta atım baldırlarıma, bacaklarıma çitmeler atıyor, hatıraların ayak izleri de böylece derinleşiyor, derinleşiyor, derinleşiyor...

./..