İŞTE O DÜNLER, GEÇMİŞTE KALAN GÜNLER.. -22

düşünceler'den...

Şimdi benim fuarı öğrenmem, onu düşünmem, onu anlatmam gerekirdi. Ama fuarı anlatmak, fuarı hatırlamak bir başka bahara kaldı. Bir başka zamanın fuar açılışına, başka zamanın hatıralarına...

Neden mi?, şimdi dinleme zamanı. Annemle babam beni konuşuyorlar gibi. Babam:
*gelin çok ağlıyormuş. Kamil; dayı hasat sonu sizi ziyarete gelelim mi diye sormuş mektubunda. Cevap yazmak gerek.
*nerden çıktı bu şimdi, ne zaman geleceklermiş?
*hemen değil 2-3 ayı bulur hasat sonu. Fuardan bir iki ay sonra yani. Köyde iş çoktur şimdi..
*ekim kasım gibi haa. Kışa kalmasınlar da. Kışın zor yatıya misafir. Söyleyecekler mi çocuğa?, yaramaz şey tam alışmışken düzen bozulacak, şımaracak.....

...konuşmalar konuşmalar.

*şımarmaz benim kızım. Hem zamanı değil daha söylemeye gerek yok, anlamaz nasılsa. Zamanı gelince ben söylerim ona. Hanım, sende çocuğun ihtiyaçları varsa gideriver, anasının gözü kalmasın ardında..
*ne diyecek geline, Kamil'e,
*ne diyeceği varmı hanım, onlara da anne der, baba der, bize de. Unutturacak değiliz ya!. Ben münasip dille konuşurum. Çok küçük o daha....

Şimdi ben tam anlamadım. Çocuk kim, benmiyim?. Babam benim kızım dedi. Öylese çocuk benim her halde. Gelin kim, Kamil kim, hasat ne, münasip ne. Kim kime anne, baba diyecek.

O çocuk kime anne, baba diyecek? anneme mi?
*desin.
Babama mı?
*demesin.
Babam benim.. Sadece benim. Benim.

babam sadece benim..

Bu konuşma net benden bahsetmiyordu ancak kalbimde birşeyler kıpırdadı.
KÖY..
Köy ne demek bilmiyorum ki. Ama kalbimde kavak yelleri esti.
Hala çok küçük olabilirim, hala bunları hatırlamaz sanılabilirim. Lakin hissediyorum. O çocuk benim.

Ve bende; çok kısa sürede öyle derin yaralar oldu ki..
Benden daha çok acı günler geçirmiş olanlar olabilir,
Benden daha mutlu yaşayanlarda olabilir.

Bendeki yaraları; bir ben bilirim, birde hafızamdaki ninni sesi, tren sesi, ağlayan bir kadınınsa silinmeyen izi...

                                                                   

Bu ninniyi her duyduğumda nedense o 1967 yılının loş bir anına gider gelirim. Penceremin perdesini havalandıran rüzgarla, geçmiş yıllaradır seyahatim... 

(kimbilir kaç kez paylaşacağım daha) 

Düşünceler'den EDA'ma paylaştığı için, Bekir Üstün'e tam hatıralarıma hitap eden resimleri çizdiği için teşekkürlerimle..