SONBAHAR'la VUSLAT'ım...

Nazlı nazlı akan bir ırmağın kıyıcığında, demleniyorum sakince..

Demlenmiş yaşam öyküleri, mimlemiş beni kendince..

Hadi diyor VuslaT; favorilerini anlat..

Dedim ki ona; her Eylül'de, Ekim'de, Kasım'da sonbahar renklerini sürerim dudaklarıma. 

Kızıl veya sarı. Bazen kalmalı desem de azıcık yeşilim, bazen kırmızı desem tam kızarmış değilim..

Kollarım, parmak uçlarım kahverengi, gönlüm kimde zaten belli..

Demlenmiş yaşam öyküleri, hadi anlat artık diyor bana: ne içersin, neyle aydınlanırsın, nedir senin olan ürün..

Tarana tarana lilin gufayiii, evimize köyümüze cici cicii ya na tafya ya na tafya.. (Masal-Hatıraların ayak izi..7)

Masal gibi bir hayatı içtim yudum yudum; bazen çayla, bazen bir tas çorbayla..
Acılar kah kararttı kah aydınlattı, bazen de mutluluğun mumları, kuzularımın kokuları..

Benim ürünüm iki güzel bahar..
İki eşsiz bahar..
Birinde hayat başlar, birinden düşer sarı sarı yapraklar..

Ne yapmayı severim, bilmem ki buna ne cevap veririm..Galiba bıkmadan, usanmadan 'Hayat; sen çok güzelsin' derim..

Sonbaharda, aklıma ölüm hariç her şey gelir. En çok da yalnızlık ve hüzün, tabi birde iki gözüm.

Sonbaharda kendime sessizliği, sakinliği yakıştırırım. En sarı renklerle hüzünlü halimi süslerim..

Ve sonbaharda yanımda hep olan şey; 

İçimde esen, dışımdan da hissedilen, bazen sert, bazen ılık rüzgarların sesidir desem!.

Son olarak, sonbaharda en çok hoşuma giden;

Yalnızlığımla batan güneşi izlemek, 

Kimsenin oturmadığı bir duvarda,

Hoşça kal trenini beklemek...

Hoşça kal hayat..
Her şeye rağmen, çok güzelsin, çok özelsin diyebilmek..